ای دو صد یوسف صدّیق به صدق تو گواه          ای عـلــوم همـه بـا کـوه کمـالت پَـر کاه

دو جـهان زندۀ چشم تو به یک نیـم نگاه          تا زمان هست تو از گردش چرخی آگاه

شهریـاران؛ سر کـوی تو گدایِ سـرِ راه          شــیـــخ والـای ائــمّــه ولــی امــر الـلّـه

صـدق تابنـده چراغـی بود از مکتب تـو

علـم تا علـم شـود بـوسه زند بـر لب تـو

عرشیان دسته ای از خـاک نشینان توأند          فرشیان از همه سو دست به دامان توأند

علـم ها گوهـری از لعل دُر افشـان توأند          حلم ها ذکر خـوشی بــر لب خندان توأند

بحـرهـا تشــنـۀ یـک قطـرۀ بـاران توأند          سرو قـدّان جهـان ســر به گریبـان توأند

علم از روز ازل سائـل دیرینـۀ تو است

آنچه در سینه خلق است در آیینۀ تو است

لاله ای نیست که از دامن بستان تو نیست          طایری نیست که در باغ ثنا خوان تو نیست

آیه ای نیست که محتاج به برهان تو نیست          گوهری نیست که از بحر خروشان تو نیست

ذرّه ای نیست که از مهر درخشان تو نیست          پدر شیـمی جـز جـابـر حیّـان تــو نیـست

علم تو مشعل و خلق و دو جهان انجمنی

آیـة الکرسـی از کـرسی درست سخنـی

سـرّ سرو علـن از تـو است امام صادق          فیض هر انجمن از تو است امام صادق

حُسن خُلق حَسن از تو است امام صادق          سبزی این چمـن از تو است امام صادق

سیر چرخ کهـن از تو است امام صادق          همگان را سخن از تو اسـت امام صادق

تا که این چار اُم و هفت اَب و نه طاق است

مؤمن طاق تو در عالم هستی طاق است

دهـر دانشگـه و استـاد سـخـن دانـش تـو          کـلّ قـرآن سخن داور و بـرهـانــش تــو

حق به دور تو کند گردش و میزانش تو          مـؤمـن پــاک بــود پـایــۀ ایـمـانــش تــو

درد جان نیـز طبیبـش تو و درمانـش تو          علـم نـور است ولی مـشـعـل تابـانش تو

تا زمان است و به هر مرحله می تازد علم

از تو می گوید و دائم به تو می نازد علم

پیشرو تر بسی از دور زمان مکتب تو است          ثمر خون حسین ابن علی بر لب تو است

راه حق مذهب تو مذهب تو مذهب تو است          آسمان شیفتـۀ زمزمه های شب تو اسـت

نفس سوختگان شعلۀ تاب و تب تو است          نور قرآن ز درخشندگی کوکب تو است

اهـل توحـیـد که این قـدرِ مجـلّـل دارنــد

هر چه دارنـد ز توحـیـد مفضّـل دارنـــد

باغـبانـی و بُـوَد مـلـک جهـان گـلـزارت          گـرم تــا دامـنــۀ حـشــر بُــود بــازارت

گوهـر وحی فـرو ریخـتــه از گـفـتـارت          بـوسـۀ عـلـم بُـوَد بـر لب گَوهــر بـارت

دیـــدن روی خــداونــد بُـــوَد دیـــدارت          ای طبـیبانِ هـمه خـلـقِ جـهـان بـیمـارت

ای خوش آن یار که تو یار و طبیبش باشی

خوشتر آن درد که تنها تو طبیبـش باشی

ای که خوانده است خداوند به قرآن نورت          نــوری و سـینه خوبـان دو عالم طورت

ملک جان خانۀ دل ها همگان معمـورت          انس و جنّ و ملک و حور و پری مأمورت

چه جفاهـا کـه رسیـد از ستم مـنصورت          کرد از خانــه و از شهــر پیمبـر دورت

بــود آگـاه عــدو از مـحـن جـانکــاهــت

برد بـا فرق بـرهـنـه سـوی قربانگاهـت

کثـرت سنّ تو و این هـمه آزار ای وای          آفـتـاب حـق و بـیـداد شـب تـار ای وای

برق شمشیر و رخ حجّت دادار ای وای          دوست در سلسـلۀ دشـمن غـدّار ای وای

خـانـۀ حـجّـت حقّ و شرر نـار ای وای          صدمۀ خار ستم بر گل بی خار ای وای

پـاسـخ آن هـمــه خـوبـی شـرر آذر بـود

بیـت آتـش زده ارثیّــه ای از مـادر بــود

آخر از زهـر جفا رفت وجودت در تاب          جـگــر خـونـجـگـر پارۀ زهـرا شــد آب

ریخت از دیدۀ یاران به عزای تو گلاب          جگر موسی جعفـر شد از این داغ کباب

بعد از آن غربت و مظلومیت و رنج و عذاب          بوتـراب دگـری باز نهـان شـد به تـراب

در عزای تو جهـان صحنۀ محشر گردید

تـــازه در مـاتـم تـو داغ پـیـمـبـر گـردید

ای سـلام هــمـه بــر تـربـت بـی زوّارت          غــم بـسـیـار مـحـبّــان ز غــم بـسیـارت

به چه تقصیـر عدو ایـن همه داد آزارت          وامصـیبت که چه کردند به قلـب زارت

بُــرد سر بـر فلک از خانه شرار نـارت          ریخت اعجاز خلیـل از لب گوهر بارت

شد خموش آتش و بهر تو دل عالم سوخت

بیشتر از همه زین غم جگر میثم سوخت